Η απόφαση στη δίκη για τη Χρυσή Αυγή κληροδοτεί μία τεράστια ευθύνη κι αξιώνει έναν τεράστιο αγώνα σε όσους πρωτοστάτησαν, στήριξαν και πίστεψαν σε τούτην την προσπάθεια, ώστε να συνεχίσουν τη μάχη κι ενάντια στην έμπεδη ακροδεξιά ιδεολογία που ποσώς εξαλείφθηκε με την εκλογική εξαφάνιση και τη δικαστική καταδίκη της νεοναζιστικής οργάνωσης.
Το προοδευτικό μέτωπο οφείλει να μην είναι ικανοποιημένο, να μην εφησυχάζει. Πρέπει να εντείνει τις προσπάθειές του για να διευρυνθούν οι κοινωνικοί φραγμοί και οι πειστικές μάχες ενάντια στη μαζικά ογκούμενη και κυβερνητικά καθοδηγούμενη ακροδεξιά αντίληψη, που ενσταλάζεται όλο και περισσότερο και με βαθιά λαϊκιστικό τρόπο, με τη μορφή ταξικού μίσους κι εθνικισμού, μέσα στην ελληνική κοινωνία.
Η ψήφος στη Χρυσή Αυγή έχει προ πολλού απορροφηθεί στο μαλακό υπογάστριο της Νέας Δημοκρατίας αφού επιτέλεσε τον ιστορικό ρόλο που διαδραματίζουν πάντα τέτοιες οργανώσεις (οι απεργοσπάστες Φασίστες του Μουσολίνι το 1920, οι Ναζιστές κατά των Σπαρτακιστών και του ΚΚΓ το ’30, οι βόμβες κι οι δολοφονίες των NAR στην Ιταλία του ’70).
Δεν πρέπει άλλωστε να λησμονούμε και να υπενθυμίζουμε πως είναι η Δεξιά κι οι ενίοτε σύμμαχοί της, που τώρα πασχίζουν να καπηλευτούν την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, που ευνόησε στα σπάργανα και παντοιοτρόπως εκμεταλλεύτηκε την άνοδο των νεοναζιστών, επιτρέποντάς τους μάλιστα να διεισδύσουν ιδεολογικά και εντός των δυνάμεων της «Τάξης» και περιστασιακά σε άλλα «ερείσματα του κράτους». Εάν δεν είχε γιγαντωθεί τόσο η συμμορία, ώστε να αφαιρέσει ψήφους από τη Ν.Δ. κι εάν δεν είχε υπερβεί τα εσκαμμένα στη δολοφονία Φύσσα, δεν νομίζω πως η τότε κι η νυν κυβέρνηση θα ασχολούνταν σοβαρά με το ξεδόντιασμά της, επειδή δολοφονούσε ξένους και έδερνε αριστερούς.
Η σκοπιμότητα εκείνης της εποχής να αναπτυχθεί μία «λευκή φασίζουσα τρομοκρατία» (όπως θα έλεγε κι ο Α. Γκλικσμάν) για να χτυπηθεί η «κοινωνική ανυπακοή» και να κατασυκοφαντηθεί η αντίδραση του κόσμου στην ολετήρια πολιτική των υπηρετών του μνημονίου -μάλιστα με τα γνωστά όπλα της φασιστικής καταστολής και της αδόκιμης εξίσωσης της λαϊκής αγανάκτησης με τη ναζιστική βία- είναι ειμαρμένο ότι θα επανέλθει και στο μέλλον, με δεδομένη την πολιτική που καλείται να φέρει εις πέρας η κυβέρνηση.
Ομως η Νέα Δημοκρατία έχει λάβει το μάθημά της. Δεν πρόκειται πια να επαναλάβει το ολίσθημά της και να επιτρέψει πλαγιοκόπηση και να της υποκλέψει ψήφους ένα νέο ακροδεξιό μόρφωμα, που δεν θα μπορεί να ελέγξει (όπως τον γραφικό Βελόπουλο) και να ξανααπορροφήσει. Αλλωστε για τούτο επιμένει ένας νεοφιλελεύθερος της κοπής του Μητσοτάκη να διατηρεί στην κυβέρνηση ακροδεξιούς υπουργούς, στο Κοινοβούλιο μίσθαρνους και γραφικούς πρώην δημοσιογραφούντες, που συντηρούν με τους αλαλαγμούς και βορβορυγμούς τους το ταξικό μίσος και τον ρατσισμό (πολιτικό, φυλετικό, κοινωνικό) στο επανακάμψαν κι υπάρχον ακροδεξιό ακροατήριο.
Η πολιτική πόλωση κι η έξαψη του ταξικού μίσους σε όλο το μήκος και πλάτος της δεξιάς παράταξης, η πλήρης αποδοχή της πρακτικής του «ανοικτού εμφυλίου πολέμου» που καλλιεργείται, στηρίζεται και από τον «οργανικό» Τύπο και θεωρεί πως η αστυνομοποίηση και καταπάτηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων για την «προστασία» της «ιδιωτικής περιουσίας» και της «έννομης τάξης» (των κρατούντων φυσικά), είναι ως ευρεία ιδεολογική και πολιτιστική ακόμη φενάκη αποτελεσματικότερο εργαλείο. Η ιστορική εμπειρία των Χιτών και της «καρφίτσας» έχει αποδείξει ότι είναι καλύτερο η παρακρατική καταστολή να εκπορεύεται από πιο ελέγξιμους εσωτερικούς πυρήνες του κόμματος.
Οσο η ταχεία φιλελευθεροποίηση της οικονομίας με τις ανισότητες κι αντιθέσεις καθιστά όλο και πιο αναγκαίο το άπλωμα της ακροδεξιάς ιδεολογίας σε όλο και πλατύτερα κοινωνικά στρώματα, τόσο θα πρέπει να καθίσταται επείγουσα η ανάγκη για να την πολεμήσουμε. Χρειάζεται τώρα, με αφετηρία την καταδίκη της Χ.Α., μία ανασύνταξη των προοδευτικών δυνάμεων, όχι όμως με όπλο την αποτυχημένη μεταγραφή από τους οπαδούς του Λακλάου του «αριστερού λαϊκισμού» που αγνόησε τις συνθήκες της «μετάβασης», που απαιτούσαν κατά προτεραιότητα κι επειγόντως την οικοδόμηση υλικών βάσεων, τον μετασχηματισμό της βάσης, της ριζοσπαστικοποίησης των πολιτικών-κοινωνικών υποκειμένων κι όχι την προσωποληψία του αρχηγού και τη γραφικότητα της διαίρεσης «καλού -κακού». Αλλωστε, ο λαϊκισμός, είτε ως ταξικό μίσος είτε ως «εσωτερικός εχθρός» (κατά Κ. Σμιτ και ναζιστές) υπήρξε πάντα προνομιακό πεδίο της δεξιάς ιδεολογίας και της μαυλιστικής της ιδεολογίας. Και που δυστυχώς, όπως αποδεικνύει και η τρέχουσα συγκυρία, γνωρίζει πώς να το διαχειρίζεται καλύτερα.
Πηγή:efsyn.gr
Δημοσίευση σχολίου