Tης Κάλλιας Καραταράκη
Θα μπορούσαμε άραγε κάποιο πρωί να ξυπνήσουμε και να φορέσουμε τον εαυτό μας, όπως επιλέγουμε το ντύσιμό μας;
Όχι υιοθετώντας ξένα φερσίματα και χαρακτηριστικά που ίσως θαυμάζουμε στους άλλους, αλλά γνωρίζουμε ότι ποτέ δε θα αποκτήσουμε, παρά μόνο μιμούμενοι επιφανειακά και μάταια μια συμπεριφορά.
Να κάνουμε μια διαλογή εκ των ενόντων. Από όσα έχουμε στην γκαρνταρόμπα μας ξεχασμένα και μη. Εγώ θα διάλεγα τα καλά μου. Όχι αναγκαστικά αυτά που κάνουν φασαρία και με φέρνουν στο επίκεντρο της προσοχής, αλλά όσα δίνουν χαρά σε αυτό το διάστημα ανάμεσα στα δύο τίποτα και με κάνουν περήφανη για τον εαυτό μου. Θα φορούσα λοιπόν την αισιοδοξία μου, την τρυφερότητά μου, τη φιλαλληλία μου, τη διακριτικότητά μου, την ευγένειά μου, την ανεκτικότητά μου, τη δημιουργικότητά μου, τη φαντασία μου, την ενεργητικότητά μου, το χιούμορ μου, τη συνειδητοποίηση της ματαιότητας που κάνει την κατάφασή μου προς τη ζωή πιο ισχυρή.
Τα υπόλοιπα θα τα στοίβαζα στο πατάρι μου, αλλά δε θα τα πέταγα. Θα τα έβαζα ψηλά για να μη μου είναι εύκολο να τα φτάσω και να σκεφτώ διπλά πριν να μπω στον κόπο να τα κατεβάσω.
Είναι όμως και αυτά δικά μου και κρύβουν την ιστορία της ζωής μου, την καταγραφή των εμπειριών στον ψυχισμό μου, τα γεγονότα και τους ανθρώπους που τις προκάλεσαν.
Θα ήταν ωραία να επιλέγαμε κάθε πρωί τον εαυτό μας, όπως τα ρούχα μας.
Κι αν αυτό είναι αδύνατο, αξίζει, ωστόσο, να στρέφουμε τον προβολέα στη θετική μας πλευρά.
Δημοσίευση σχολίου